Najstarsze kominki były znacznie większe, budowane na planie półkola z okapem podobnej wielkości. Umieszczano je najczęściej przy ścianach szczytowych, co ułatwiało prawidłowe wyprowadzenie komina. Budowane były z ciosów kamiennych, powierzchnia paleniska wykładana była najczęściej cegłą. Z czasem wymiary kominków uległy pomniejszeniu. Było to możliwe po udoskonaleniu wydajności kominków, przez pochylenie ścian bocznych pod kątem 45° i zmniejszeniu głębokości wlotu do kanału dymowego. Oprawy zaczęto wykonywać z marmuru lub brązu. Najwspanialsze oprawy kominków pochodzą z okresu renesansu.
Do typowego wyposażenia kominków należał: ekran osłaniający palenisko, żelazne uchwyty na łuczywo, pogrzebacz oraz wilki (stojaki na drewno do opału). Kominki o nowoczesnej konstrukcji stosowane są coraz częściej w domach jednorodzinnych, zajazdach i podobnych budynkach.
|